Land van Weemoed is een epos over de geschiedenis van arbeidsmigratie uit Turkije naar Europa en belevenissen in het nieuwland van 3 generaties. Ik heb boeken gelezen over migratie, ‘gastarbeiders’ waarin vooral over mannen, geschreven wordt. Dit boek onderscheidt zich van eerdere boeken omdat dit over het leven in vertrekland ook van achterblijvers uitgebreid beschreef en ook over het leven in aankomstland en de bewoners.
Als lezer met Turkse roots, als dochter van een ‘gastarbeiders’ was voor mij veel herkenbaar in het boek. Dat maakte juist zo interessant om het boek met ongeduld uit te lezen. Ik woonde één voor één in alle hoofdstukken. Ik wandelde hand in hand met de reizigers in het boek van vertrek land naar migratieland.
Ik las het verhaal van mannen, vrouwen en kinderen voor wie ik me afgelopen decennia heb ingezet als sociaalwerker, belangenbehartiger, docent, politica.
Ik herkende vele verhalen terug uit wat ik als kind vaak had gehoord in mijn omgeving.
Verhaal van Ahmet, Ali, Haydar amca’s die begin jaren 70 uit een kleine dorpje van Anatolië zijn alle bezittingen, zelfs zijn laatste schapen heeft verkochten om hun reis te kunnen bekostigen naar Europa voor een betere toekomst voor zijn gezien.
Als kind schreef en las ik brieven voor mijn moeders analfabete vriendinnen(achtergebleven echtgenotes), voor hun mannen in Europa. Ook die verhalen in die brieven las ik terug.
Ik las het verhaal van kinderen die hun vader misschien een paar weken in een jaar zagen.
Ik las de geschiedenis van Turkije van afgelopen 60 jaar.
Ik las de armoede, verdriet, verlangen
Ik las de hoop en teleurstelling tegelijk.
Ik kwam levens tegen die ik in de boeken van Fakir Baykurt, Yaşar Kemal tegen kwam.
Tijdens het lezen moest ik vaak aan ‘Mensenlandshappen’ Van Nazım Hikmet denken..
Ik las ook verhalen van
LAND VAN WEEMOED is een treinreis door HET LAND VAN VERTREK EN HET LAND VAN AANKOMST. Zo divers als de dorpen, steden en landschappen zijn de mensen in de treinen zelf. Alle soorten reizigers kom je tegen, ouderen jongeren, kinderen, vrouwen, arbeiders, boeren soldaten, je komt ze allemaal tegen.
Ik las ook verhalen van mensen die in aankomstland, de historische gebeurtenissen Nederland met mensen die daar wonen met hun eigen struggle, zoals bewoners van Afrikaanderwijk in Rotterdam, Jan Maat, Pim Fortuin, Wilders, de kruidenier die door de komst van grote supermarkt moest stoppen met zijn winkel, de protestboer die met zijn tractor naar Malieveld reist, Jan Maat, Fortuin Wilders…. En nog veel meer.
Van een Oma begin jaren 70 met haar kleindochter naar Ankara gaat voor haar studie en confrontatie met een gelovige die van studeren van meisjes niets vindt tot een meisje van 11 die in kelder in een Nederlandse opgesloten wordt om leerplicht te omzeilen.
Een boek met 400 bladzijde vol met mensenlevens.
Het land van weemoed is het verhaal van de eerste gastarbeiders die nu langzamerhand één voor één in de laadruim van het vliegtuig hun laatste reis maken.
Het is het verhaal van achterblijvers,
het is het verhaal van hun nieuw land, Nederland met mensen die daar wonen met hun eigen struggle, zoals bewoners van Afrikaanderwijk in Rotterdam.
Het is het verhaal van het leven van ons allen HIER en DAAR
Overigens wil ik schrijver Ali Şerik complimenteren met zijn schrijfstijl.
Met zijn beeldende taalgebruik, onverwachte zinsconstructies, dansend tussen poëzie, proza en roman heeft hij een literaire kruisbestuiving gerealiseerd tussen zijn moedertaal en Nederlands. Hij vond zowel in de stijl als de inhoud, een nieuwe weg die een verrijking vormt voor de Nederlandse literatuur.

Want o. Dit is mooi. Land van weemoed. Ali Şerik. Ja mooi. Het is een boeklang poëem nee het is een hybride roman nee het is schierbeekiaans proza. Het is in het oosten van Turkije. Een eeuw, de vorige, is nog niet ten einde. Een dorp, ergens in de bergen. “Hier in dit godverlaten landschap / houden de bergen waarachtig niet van mensen”, zo luidt de openingszin en die is er meteen op. Şerik maakt het dorpsleven in deze onherbergzame streken voelbaar middels Yusufkadir en zijn vrienden Mehmet, Kemal en Ahmet en hun familieleden, verwanten en dorpsgenoten (kleurrijk is bijvoorbeeld de dorpsgek Halil Amca – die later nog tot heilige wordt uitgeroepen). Het leven in het dorp is eenvoudig – meer dan het hoognodige is er niet. Şerik neemt de tijd om alles zo zorgvuldig mogelijk te schetsen in een taal die soms de vorm aan lijkt te nemen van gezangen:

“De zigeunervrouwen kunnen uit handpalmen de volmaakte toekomst / voorspellen voor twee eieren. / Zij kunnen in handpalmen vooruitblikken of je man je trouw blijft / voor twee eieren. / Zij kunnen in handpalmen je zorgen herkennen / voor twee eieren. / Zij kunnen het boze oog uitdrijven / voor twee eieren.”

en:

“Hier droogt men groente en fruit, de winter is lang.
Hier droogt men verhalen, de winter is lang.
Hier droogt men idealen, de winter is lang.
Hier droogt men vlees, tarhana, de winter is lang.
Hier droogt men loyaliteit en achterdocht
de winter is lang.
Hier droogt men hartzeer, huidhonger
de winter is lang.”

en:

“Hij heeft een transistorradio gekocht / waar hij stilletjes van droomde. / Een radio die je verbindt met de wonderbaarlijke stad / een radio die je verbindt met de uiteinden / van de provincie, een radio die je verbindt / met het fabelachtige gehele land / een radio die je verbindt / met de grenzeloze planeet. / De onmetelijke wereld wil Yusufkadir zien. / Hij heeft veel gehoord over de continenten / in Australië hebben ze kangoeroes / ze lopen op hun achterpoten / springend bewegen ze zich voort / hebben een buidel waarin hun nakomelingen opgroeien. / Raar, denkt Yusufkadir / dat God zulke dieren schept. / Je hebt in de oceaan de blauwe vinvis zo groot als drie huizen / zachtaardige dieren zijn het. / Raar, denkt Yusufkadir / dat God zulke dieren schept. / Je hebt in Afrika de witte neushoorn zo sterk als honderd man / ze worden bejaagd vanwege hun wonderen verrichtende horens. / Raar, denkt Yusufkadir / dat God zulke dieren schept. / Je hebt pinguïns die niet kunnen vliegen en leven op het ijs / leven in een wereld waarin de mens / het niet volhoudt door de kou. / Raar, denkt Yusufkadir / dat God zulke dieren schept. / Hij wil ze zien, wil naar al deze landen / maar eerst wil hij hun geluiden horen op de radio.”

Ja dit is mooi. Dit is heel mooi. Dit is poëties, melodies, ritmies, dit is beeldend, dit spreekt nee jankt nee zingt – Şerik bespeelt de taal als een viool. Onder zijn klanken ontstaat een beeld van een plek en een tijd waar het leven trager was, gericht op onmiddellijke noden – er is gemeenschapszin, er is eten, er is diepe liefde. Maar ook uithuwelijken, schande, eer, wraak, agressie, geweld, onvrijheid, bekrompenheid. Dat is er ook en Şerik poetst het niet weg.

Voor wie alles wil lezen ga naar: https://www.allesoverboekenenschrijvers.nl/ali-serik-land-van-weemoed/