Zij zag mij en groette

Café Koops aan de Damstraat, met het meest fotogenieke podium voor dichters die de Bavo als decor willen hebben voor hun optreden. Dit podium wordt geleid door singer/songwriter Mark Werkman. Hij schrijft al vanaf zijn 16e zijn eigen nummers. Via Punk, Electronica, Indiepop, en Americana naar, sinds 2018, Nederlandstalige liedjes. Echte luisterliedjes. Mark maakte indruk op ons open podium en deed mee met ons optreden tijdens het Haarlem Cultuur Festival 2018.

Eerste ronde – 13.15 uur
Opterdende dichters: Koops: Jando , Jim van der Eng, Hans Daalmeijer & Bianca Hazenberg, Harmen Malderik, Ali Şerik, Merik van der Torren, Loes Raymakers, Mirjam Al, Michel Nierop

Wijnlokaal Louwtje aan de Lange Veerstraat 11, heeft 32 open wijnen die ze selecteerden met een panel met o.a. Milton Verseput, de sommelier van Olivijn, en Daan Koper van wijnhandel Okhuysen. Louwtje is geen trendy of hippe zaak, wel een prettige ontmoetingsplek voor wijnliefhebbers. En daar is latin- en jazzzangeres Yvonne Weijers onze presentator. En ze brengt haar prachtige en poëtische CD ‘De zon komt op’ mee. Zij was al eerder bij ons te gast en zong ook in Osnabrück waar we in maart op tournee waren. Yvonne is ook stembevrijder. Ze helpt je om jouw eigen unieke stem te vinden. En om te durven die te laten horen. Want wie je zingt ben je zelf.

Derde ronde – 15.35 uur
Opterdende dichters: Wijnbar Louwtje: Michel Nierop, Mirjam Al, Eveline Richter, Harmen Malderik, Jacques Giesbertz, Ali Şerik, Anneruth Wibaut, Hans Daalmeijer & Bianca Hazenberg, Are Meijer.

Het gedicht van Ali Şerik dat opgenomen is in de bundel:

MOLSHOPEN

Mensen struikelen niet over bergen,
alleen over molshopen.
Confucius

Maar wij waren reuzen
wij struikelden juist over bergen,
dronken rivieren leeg
konden naar de sterren grijpen.
Leerden als kind
dat wij aan de zon onze vingers konden branden.
Zwommen in oceanen, sprongen over wolken
waren gelukkig op aarde,
de nachten waren donker,
de dagen warm, de grond groen.

Tot de mens opdook,
hij zag ons en groette
en begon aan ons te twijfelen.

Toen de mens aan ons begon te twijfelen
verloren wij onze magie, het konijn uit onze hoed verdween,
wij werden kleiner, trager en verloren onze krachten.
Voor alles kwam een verklaring, een antwoord, een straf.
Er kwamen profeten die ons met gebaren aan de kant duwden,
toen besloten wij te zwijgen, werden de wijzen genoemd,
besloten alleen te spreken als wij iets te vertellen hadden
maar ook wij begonnen te struikelen over molshopen.

De man die
zijn been
troost

Midden op het plein slaat een man met een steen
op zijn bovenbeen. Voorbijgangers verzamelen zich
om hem heen, om te zien hoe de spijkerbroek
scheurt en de huid openbarst. Een dunne straal bloed
stroomt op de kasseien, daarna zien ze hoe
de spieren scheuren. De man blijft maar slaan,
de steen hakt nu op zijn bot. Sprakeloos, gefascineerd
wordt er gekeken door steeds meer stervelingen.
De man gaat zitten, staan gaat niet meer.
Hij blijft slaan met de steen die nu helemaal bebloed is.
Een dierlijke lust ontstaat door dit schouwspel,
diep in het vlees van de toeschouwers,
bij het zien van een steniging of als iemand
met een hijskraan wordt ophangen. Lachend
en tandenknarsendbijtend van pijn, blijft de man bonken
op het bot. Een toeschouwer krijgt een stijve,
stopt zijn hand in zijn broek en begint te masturberen.
Uiteindelijk verbrijzelt de man zijn bot. Nu slaat hij
op het laatste stuk vlees dat nog vast zit, eindelijk
lukt het de man om zijn been van zijn lichaam
te scheiden. Opgewonden betasten vrouwen
hun borsten en vagina’s, kijkend naar de man
die zijn been in zijn armen neemt en troost.

Muntstuk
in de lucht

Ik leg een tafelkleed op het plein
en leg mijn hart erop.
Een meisje van vijf legt haar neus ernaast.
Een notaris die met zijn hond wandelt,
legt zijn oren naast mijn hart.
Moeder met kind op schoot, in een rode rok,
haar beide blauwe ogen. Jonge man
in joggingbroek, doet zijn armen erbij.
Ambtenaar van middelbare leeftijd, legt zijn glimlach neer.
Studente haar bruine huid. Een tweeling hun
donkerbruine haren. Bejaarde vrouw haar benen.
Een dikke man legt zijn ronde buik ernaast. Er komen
steeds meer mensen met kleine en grote dingen,
handen met vingers, tepels met wenkbrauwen,
tanden met wimpers. Dan neem ik de uiteinden
van de kleed, leg een knoop erin.

In de stof ontstaat een nieuwe schepsel, zuiver
als de schepping. Hij scheurt het kleed, staat op,
kijkt om zich heen, schreeuwt uit alle macht:
Wie koffie wil moet naar rechts, wie thee wenst
naar links. Gooit een muntstuk in de lucht,
Kop is de kogel. Munt is de galg.

Ali Şerik