Twee gedichten van Ali Şerik die opgenomen zijn in de bundel

De dichter gaat

Daar gaat een dichter, de strandjutter van de woorden
de zwerver van het rijm, een verslaafde van ritme.
Een man die in de branding staat,
bereid is om de zee in te lopen.
Wat neemt een dichter mee
naast zijn hartslag, zijn bloedomloop?
Zijn goocheldoos waarin hij tientallen letters stopt
en strofen uit haalt, zijn liefde voor liefde.
De woorden die hij nog niet heeft gebruik,
de rust in zijn hart.

Daar gaat een fotograaf
een gezant die aan het papier het allekleinste moment
toevertrouwt. Hij is zo gul dat hij niets
voor zichtzelf houdt.
Hij vangt de wonderen van de wereld
anders waren wij het mis gelopen.

Daar gaat de muzikant
welke noten laat hij als slingers
in de woning die je verlaat achter.
Welke zuiverheid van klank
is even diep als een druppel water.
Wat neemt een muzikant mee.
Het universum dat ons bindt zonder woorden,
de diepe stilte tussen twee klanken
waarin wij de ademhaling van het instrument horen.

De plek wat gevuld moet worden is zo sterk
dat die het afscheid voorbereidt.

Als je gaat

Daar ga je dan, je koffer ingepakt, je schulden
betaald, zelfs de goede doelen zijn niet vergeten.
De bedelaar om de hoek heeft zijn laatste fooi gehad.
De laatste wijn gedronken met je echte vrienden.

In je koffer niet de grijze lucht van de bedekte hemel,
de deksel niet met veel kracht dicht moeten doen
omdat een regenwolk er niet in paste.
Gelukkig geen ruimte in je bagage voor het dagelijkse
gemopper van mensen die alles beter weten.

In je tas geen windmolens of dijken die doorbreken.
Misschien een snuifje heimwee, een tikje van
de glimlach van je dierbaren.
Misschien de geur van de eerste ochtendkoffie,
de geur van je lakens, het uitzicht op de stad.

Diep in je hart, in een hoek verstopt
waar niemand bij kan, de herinneringen van jaren.
Het gevoel dat je hart vol zit, er niets meer
bij kan, kun je achter laten.
Elk vertrek is een wind die langs je ziel waait,
op de golf van de wind
een boot midden op de oceaan.